Cóż to takiego te pary minimalne? nie jest to pojęcie szczególnie powszechne, ale adeptom językoznawstwa i fonetyki nie powinno być obce.
Fonetyki, no właśnie. We wpisie dotyczącym wymowy ubolewałam, że nauka fonetyki w szkole kończy się, w zasadzie na zasadach wymowy. Zdecydowanie uważam, że również parom minimalnym powinna być poświęcona lekcja.
Pary minimalne, czyli po włoski coppie minime, to zestawy dwóch wyrazów, które różnią się między sobą zaledwie jedną głoską, czyli są do siebie zbliżone, ale posiadają inne znaczenie. Jest to ważne zagadnienie, gdyż uświadamia nam jak ważna jest staranność językowa.
Niektóre przykłady takich par w języku włoskim, to:
casa – cassa
posa – possa
tora -Dora
balla – palla
gola – cola
topo – tappo
fato – fatto
Oprócz głosek zróżnicowanie może nadać również akcent wyrazowy czy też intonacja, np.:
meta – metà
i tak dalej. Niedbałe lub nie wyraźne wymawianie tego typu wyrazów sprawia, że nasza wypowiedź będzie albo niezrozumiała albo bezsensowna.
Pamiętajcie o tym, zwłaszcza przy kłopotliwych wyrazach ! 😉